We gaan een paar dagen terug, bijna een week inmiddels, naar de eerste echte dag. Gelijk met onze neus in de boter en mee de gletsjer op. Een rit van meer dan een uur naar Odda, daar start de tocht. Maar hier in Noorwegen ervaar je dat heel anders dan in NL. Het is één lange weg langs het fjord, waanzinnig mooi. Onderweg hoorde ik dat er zelfs dolfijnen en kleine walvissen te zien zijn. Later stonden acht Chinezen met een grote glimlach en met grote camera's op ons te wachten. De hike naar de voet van de gletsjer is niet niks. Het is zo'n 1,5 uur omhoog, klimmen en klauteren over de rotsen. Later meer over de gletsjer...
Zaterdag zijn we in Eidfjord gebleven. Eerst heb ik met Petr zand gehaald op de quad, om cement te maken. Daarna zijn Joost en ik mee gaan raften. In de avond zijn Michaël, Jarda, Joost en ik naar Odda gereden. Om 20:00 uur hadden we een briefing voor een volgende gletsjerexpeditie, met 22 Polen. Omdat het mooi weer was hield Michael zijn praatje, inclusief flip-over met tekeningen en demonstratie van de stijgijzers, etc., buiten op het plein in Odda, voor de tourist information. Dat zag er heel leuk uit. Alle mensen hadden alvast hun stijgijzers geprobeerd en op maat gemaakt, zodat dit de volgende dag niet meer nodig was. Na de briefing hebben we vier matrassen vanuit de auto naar binnen gesjouwd. We sliepen in de tourist information, haha, dat was een leuke ervaring. Zondagmorgen troffen we de Polen bij de parkeerplaats naar de gletsjer. Ook nog twee Nederlandse dames gingen mee. En hoe trof ik ze aan... in een VW campertje, met zo'n daktentje, maar een nieuwere versie dan zo'n campertje waarvan ik droom. Echt gaaf, ze sliepen gewoon op de parkeerplaats aan de voet van de gletsjer. Je ziet dat hier veel. Nu is die droom nog groter! Voor we gingen vreesde ik problemen, ik heb een open blaar op m'n hak en ook met blaarpleisters voelde het niet bepaald goed, maar ben het toch gaan proberen. Op een bepaald moment was ik over de pijn heen, heel gek. Michael had gezegd dat ik ook aan de voet van de gletsjer mocht wachten, dus niet het ijs op, maar eigenlijk voelde ik me goed genoeg om te gaan. Dus ik heb toch het hele circus weer mee gedaan :-] Ik merk nu al dat ik sterker word. De mensen gaan ook ijsklimmen op de gletser, dan laten we ze in een spleet zakken en klimmen ze met twee ijsbijlen en hun ijzers terug omhoog. Dit keer heb ik gevraagd of ik ze ook mocht laten zakken, en zekeren dus, en dat vond Michael oké. We draaien dan ankers in het ijs, voor de abseil, maar ook voor een zelfzekering, waar ik dus aan hing. Je hangt dan over het randje en coacht de mensen omlaag en omhoog. Tussen de foto's zie je dat Michael het doet.
Wat ik echt leuk vind is om steeds nieuwe groepen te zien. Dit waren erg aardige Polen trouwens. Er was één vrouwtje voor wie het veel te zwaar was, op de gletsjer ging het al moeizaam, en bij de rivieroversteek viel ze in het water en daarna was het helemaal klaar. Ze zat zwaar in de stress denk ik en was aan het huilen. Ze had ook last van haar knie en moest dus nog helemaal terug over de grote rotsen e.d. naar beneden. Heel veel van de groep hielpen haar en dat is leuk om te zien. Ik ben ook al die tijd bij haar gebleven, maar na een tijdje kwam Michael bij me terug, hij zei dat ik het heel goed deed, maar dat ik ze nu alleen aan mocht laten tobben. Michael en ik hebben een kleine pauze genomen op een rots in de zon en zijn ze na een tijdje weer gevolgd. Nu had ik de kans om wat met Michael te praten en hem dingen te vragen. Wat inhoudt dat de komende weken er als volgt uit zullen zien: vooral assisteren van activiteiten zoals de gletsjer, kajakken en raften... en na een tijdje zelf groepen meenemen met zeekajakken, white water jump, boogschieten en klimmen, maar voor het klimmen zijn er bijna geen klanten. Ik heb verteld dat ik nog moet werken aan mijn klimvaardigheden, en toen zei hij dat we touw e.d. mee kunnen nemen als we willen en kunnen gaan oefenen. Verder zullen we wel vaak met de auto's moeten rijden om kajaks, rafts en gasten op te halen. Ik krijg de indruk dat ze niet heel veel van ons verwachten qua eigen vaardigheden. Het gaat meer om assisteren en zelf veel leren. Vooral ook over het runnen van een buitensportbedrijf. Die Michael is echt een doorgewinterde buitensportman, maar ook zakenman. Hij had gisteren in de auto een verhaal over wat verkopen is. Hij gaf een voorbeeld van Nederlanders die graag wilden raften als familieactiviteit, maar direct om de prijs vroegen. Hij zei dat je dat antwoord moet omzeilen en ze eerst gaat overtuigen van het product, want als ze het echt graag willen, moet geld er niet toe doen. En dan moet je volgens hem niet veel praten -geen verkooppraatjes-, maar de mensen na laten denken en vooral laten ervaren. Ze iets in hun handen stoppen, iets tastbaars, waardoor ze direct geinteresseerd raken. Echt heel interessant om dit soort dingen te horen, zeker met betrekking tot de buitensport.
Op de terugweg van de gletsjer zei Michael dat hij wilde stoppen bij een tankstation en vroeg of we er problemen mee hadden dat hij een ijsje voor ons zou kopen, haha. Zijn kop ziet er wat doorleefd en een beetje angstaanjagend uit, maar hij is eigenlijk heel aardig. En als er hier iets kapot gaat bijvoorbeeld, staat niet direct heel Noorwegen op z'n kop. Ze zien in dat dingen kapot gaan, hij geeft ons het gevoel dat ze vertrouwen in ons hebben, en ik denk dat mensen dan ook voor je willen werken. Ik heb dat wel eens anders meegemaakt.

Leer hier heel veel dus en raak steeds meer vertrouwd, vooral met de gletsjertocht. Die heb ik nu drie keer gedaan. De laatste keer op de gletsjer heb ik zelf de abseil aangelegd. De schroeven in het ijs gedraaid, het touw uitgehangen en een zelfzekering gemaakt. Zijn leuke dingen. En de hike heen en terug naar de gletsjer gaat ook steeds vlotter. Je zou zeggen dat je uitgeput raakt, maar toch maakt het me steeds een beetje sterker denk ik. Wel moet ik op m'n rust letten, ik heb nu zes dagen gewerkt en in totaal zo'n 70 uur gemaakt. Dat ga ik nu toch wel voelen.
Gisteren gingen we met negen Noren de gletsjer op. Er waren twee, een man en een vrouw, die het al zwaar hadden om bij de gletsjer te komen. Ze maakten bijna elke vijf minuten een stop en hingen dan te puffen over een rotsblok. Eenmaal bij de rivieroversteek besloten ze niet mee te gaan het ijs op. Wat denk ik wel een verstandige keuze was, gezien hun conditie. Weet je wat ik leuk vind ik de buitensport, je krijgt voornamelijk groepen met volwassen mensen, en ineens zijn die dan soms zo 'klein'. Op verschillende manieren. Of ze zijn blij en uitgelaten als kleine kinderen, of je ziet de onzekerheid en angst in hun gezicht, of ze komen hun zwaktes tegen en moeten dat tonen. Soms moet ik dan, als ukkie, voor die grote volwassen mensen zorgen en ze oppeppen. Dat vind ik wel heel mooi, om mensen zo puur en doorzichtig te zien. Geniet het meest van het contact met de verschillende mensen in de groepen. Eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde, of ze nu uit China of uit Noorwegen komen.

Op de terugweg gisteren zagen Jarda en ik de walvisjes vanuit de auto!

Eergisteren heeft Michael ons op pad gestuurd voor de canyoning. Zelf had hij een koudje opgelopen en zag het niet zitten om te gaan, dus gingen we met z'n vieren, Matis, Jarda, Joost en ik. Er was ons wel uitgelegd hoe de canyoning er ongeveer uit zag, maar geen van ons was er ooit geweest. Het begon met een lang stuk lopen over flink gladde stenen en rotsen. Toen kwam er een abseil. Michael was er een jaar terug en heeft toen haken in de rots gemaakt op de plaatsen waar je moet abseilen. Maar hoe de abseil was wist geen van ons. Echter, de eerste abseil ging goed en eenmaal beneden gaf het toch weer een kick. Dus, de volgende abseil zag ik wel zitten om als eerst te doen. Maar, ik moest omlaag door een waterval en die was nogal krachtig, ook de rots hield op na een meter. Dus ik hing daar en was bang om recht in de waterval te komen hangen, zonder lucht. Even stond de angst op m'n gezicht, hoorde ik later, haha. Maar terug kon ik niet meer. Toen heb ik me toch maar laten gaan en kwam gelukkig achter de waterval te hangen. Daarna was het leuk, recht omlaag. Na de laatste abseil kregen we het touw niet meer uit een rotsspleet vandaan. We hebben verschillende pogingen gedaan, maar het water is zo verschrikkelijk koud in zo'n canyoning, zelfs met wetsuits aan, dus na een tijdje moesten we het toch opgeven. We hebben het touw door moeten snijden. Vanaf daar moesten we ergens een uitgang vinden. Geen fatsoenlijke uitgang, maar Michael noemde het de escape route. De canyoning is nog niet af, dus we moesten het doen met de escape route. Dit bleek een klim uit de canyoning te zijn, recht omhoog. Het eerste stuk was wel goed te doen, maar daarna kwam er een kleine passage met zo'n vier meter tot de rand, en achter die rand een uitzicht van zo'n 100 meter omlaag...... dus, opnieuw angst. Uiteindelijk hebben we ons gezekerd met een touw en veilig aan de overkant gekomen. We hadden werkelijk geen idee of we goed zaten. Maar we zagen elektriciteitdraden, dus dat moest een plek zijn waar mensen konden komen. En dat was een goede theorie, want het was nog even flink klimmen, en toen vonden we de weg. Het was een avontuur van zes uur in de canyoning, en ik was eigenlijk wel helemaal op. Zowel fysiek als mentaal. Het had me stiekem toch wel stress gegeven. Achteraf gezien was het ook een beetje onverantwoord dat we, totaal onwetend, de canyoning in zijn gegaan. En het probleem is, als je er eenmaal in bent, kom je er niet zomaar uit en je kunt ook niet terug. Maar, veel van geleerd en een interessante discussie met Michael achteraf.

Vandaag was een rustige dag, vrijwel geen boekingen. Er kwam een cruiseschip aan in Eidfjord, dus we zijn met de rafts en kajaks op de auto naar de haven gegaan om te flyeren. Resultaat: één gezinnetje voor het raften. Niet veel, maar heb je een eigen bedrijf, dan moet je dit toch proberen.

Nu kom ik zojuist terug van een kajak tripje met de jongens. Matis en Petr zijn goede kajakkers, doen ook wedstrijden in Tsjechie. Ze hebben een heel wild stukje rivier geprobeerd hier vlakbij. Ik zal binnenkort foto's plaatsen.

Vanavond is er hier een feestje. Alle buren zijn uitgenodigd en er staat hier zo'n rodeo stier, dus dat wordt vast leuk!

Helaas niet zo veel zon als in NL, maar ik heb het goed hier! Dit is zo'n waanzinnig stukje natuur hier. Geen straf om hier een tijdje te leven. Ook al moet ik toegeven dat ik stiekem wel een beetje moeite heb om zo'n tijd van huis te zijn, Elke keer heb ik dat, maar toch grijp ik de kans om nieuwe dingen te zien en te doen. Nu kan het!

Ha det bra i Holland og vi hører!