Het doet iets met je. Een tijdje van huis zijn. Stiekem gaat het soms tegen mijn gevoel in, en verlang ik naar huis, snap ik niet helemaal waarom ik steeds weg ga. Maar toch weet ik dat ik hier kostbare herinneringen opbouw. En je leeft op herinneringen. Dat weet ik nu. En vooral nieuwe dingen sla je op die manier op. Ook is het misschien des te waardevoller om dit te doen met zo nu en dan gevoelens van heimwee. Je realiseert je dan goed wat je hebt. En je overwint jezelf. Vorige week hebben we met alle instructeurs naar Into The Wild gekeken. Een film die ik vorig jaar van m’n ouders voor m’n verjaardag kreeg. Mam zag ‘m liggen bij de Beversport, en las op de achterkant over een waar gebeurd verhaal van de 22 jarige Christopher McCandless, die zijn geregelde leventje laat voor wat het is, zijn geld verbrandt en de wilde natuur intrekt, met zijn blik op Alaska. Een zoektocht naar zichzelf en de waarheid. Dat leek wel iets voor mij te zijn. Moeders kennen je toch echt goed genoeg… Een film die ik inmiddels meer dan tien keer gezien heb. Elke keer pik ik er iets nieuws uit op. En elke keer word ik er stil van. Niet gelogen, het verhaal spookt bijna dagelijks door m’n gedachten. Ook alle instructeurs hier hadden ‘m al eens gezien, maar niemand uitgezonderd koos toch voor Into The Wild. Ik denk dat we dat gemeen hebben hier. Dat we allemaal gek zijn op avontuur, de natuur, op nieuwe ervaringen, weinig waarde hechten aan materiële zaken, luxe, geld, carrière, verzonnen aanzien. En dat we allemaal een beetje op zoek zijn…
Zoeken naar wat écht belangrijk is.

Ook voor mij zijn dit weken waarin er veel vragen oprijzen, en waarin ik zo nu en dan sommige antwoorden zelf vind. Vaak zitten die al ergens in jezelf verstopt. Maar door jezelf op de proef te stellen vind je ze. Christopher McCandless zegt in de film: “I read somewhere, how important it is in life not necessarily to be strong, but to feel strong. To measure yourself at least once…” En zo voel ik het ook. Je eigen grenzen leren kennen, ze opzoeken en ze soms voorbij gaan. Dan voel je je sterk.

Een paar dagen terug kwam Michael naar me toe. Hij gaf aan dat ik die middag kon gaan klimmen, samen met zijn dochter en haar vrienden. Niet als instructeur, maar om zelf meer vertrouwd te raken met de touwen, de hoogte en het klimmen. Later lichtte hij zijn plan toe. Hij ziet wel dat ik zo nu en dan mijn grenzen tegenkom, wat angstig ben op hoogte en met meer van dit soort onmenselijke confrontaties, haha. Ik was een beetje bang dat ik ze als stagiair wat teleurstelde in mijn eigen vaardigheden en dapperheid, maar Michael gaf aan dat hij hier totaal geen probleem van maakt. Hij zei dat hij heel graag wil dat ik hier straks weg ga met een goed gevoel. Dat ik mijn eigen grenzen heb gebroken en me meer comfortabel voel in dit soort situaties. En Joost die wel grote spierballen heeft en nergens voor terugdeinst, dat doet er niet toe. Volgens Michael moet hij veel andere dingen nog leren. Het maakte me heel blij dat Michael er zo tegenaan kijkt en dat hij mij de kans geeft om dit te doen. Geen belang voor het bedrijf, maar in het belang van mij. Daarom ben ik hier, om iets te leren. Dus komende weken ga ik lekker aan de slag op de klimrots en in het water. Vertrouwen krijgen en grenzen verleggen. Dan kan ik over vier weken met een goed gevoel naar huis! Overigens, ik ben die middag drie keer boven gekomen op de klimrots! Zelfs de moeilijkste route geklommen…

Soms hoop je te weten te komen wat je wilt. En soms krijg je hiervan een stukje te weten door te ontdekken wat je niet wilt. Ik heb voor deze plek gekozen omdat ik gek ben op Scandinavië, maar ook omdat ik eens kennis wilde maken met de iets extremere buitensport. Echter, in gedachten ben ik heel dapper, maar als het er op aankomt sta ik nog wel eens voor hete vuren, haha. Eigenlijk vind ik dat ergens ook wel leuk, om dit te overwinnen. Maar ik ben hier om opgeleid te worden tot instructeur, en ik begin me wel te realiseren dat ik me als instructeur in deze tak van buitensport niet helemaal op m’n gemak voel. Er schuilen toch best wel gevaren in de activiteiten hier, die goed in te dammen zijn, maar die fataal kunnen zijn als ze de kans krijgen. En je bent dan als instructeur toch verantwoordelijk. Zelf heb je dan absoluut de kracht en de moed nodig om in te kunnen grijpen. En zo sterk zie ik mezelf niet. Wanneer ik terugkijk op de rondreizen die ik begeleid heb bijvoorbeeld, denk ik dat ik daar meer op m’n plek was. Het organiseren, verzorgen, zelfstandig zijn en de groep meenemen voor een mountainbiketocht, kanotocht, een hike, samen een bivak bouwen. Veel avontuur, maar niet al te veel risico. Dan ben ik op m’n gemak en op m’n best, denk ik.
Goed om dat nu te ontdekken, dat geeft zeker perspectief en plannen voor de toekomst!

De foto’s hebben jullie misschien al gezien. Vorige week kreeg ik een dag vrij, en de zon scheen volop. Die kans heb ik gegrepen en heb de mountainbike gepakt. Ook Petr had zin om mee te gaan. Hier achter gaat een weg omhoog naar Hjølmo, die uiteindelijk naar de Hardangervidda leidt. Voor mij m’n eerste echte fietservaring in de bergen, realiseerde ik me. Een diesel als ik ben, had ik wat moeite met warmdraaien, maar na een tijdje trapte ik ‘m lekker omhoog. Petr is een kajakker en ging fanatiek van start, maar daar kwam hij snel van terug. Waar hij op pure kracht fietste, kwam ik op souplesse omhoog. Lekker ronddraaien en van de machtig mooie omgeving genieten. Bochtje bij bochtje klom ik die berg op. En weet je, op dat moment voelde ik puur geluk. Vrijheid, zelfvoldoening. In de verte doemt het geluid van vallend water op. Er is nog niets te zien, maar het komt dichterbij. Dan, in de bocht, valt met grof geweld een bak met water naar beneden. Het gaat z’n eigen gang.
De top hebben we niet bereikt, maar mijn eerste keer fietsen in de bergen smaakt naar meer. We hebben 750 meter geklommen en dat voelt goed. Vooral de weg terug naar beneden. De beloning. En dan verbaasde het me toch nog hoeveel bochtjes we gemaakt hadden omhoog. Maar dat is vast en zeker wat ze noemen ‘de flow’ die me omhoog gedreven heeft.

Ik heb hier nog een kleine vier weken te gaan, de helft zit er nu op. De dagen lijken steeds sneller voorbij te vliegen. Laatst had ik het nog met een Noorse klant over het fenomeen tijd. Dat naarmate je ouder wordt, de tijd sneller lijkt te gaan. Hoe komt dat toch. Diezelfde avond kwam ik hier het tijdschrift Quest tegen en dat gaf me daar prompt antwoord op. En dan komen we terug bij het vastleggen van herinneringen en het meemaken van iets nieuws. Als je net begint te leven is alles wat je ziet en doet nog nieuw, en elke herinnering die je daarmee vormt wordt opgeslagen. En als je dan terugkijkt op een periode met veel herinneringen, geeft het zo’n periode veel volume. Zo ook de eerste weken hier. Eerst de reis, veel variatie onderweg. Toen begonnen in het bedrijf, alles is nieuw. Die eerste week leek lang te duren. Nu ga ik morgen voor de zesde keer de gletsjer op, een herhaling in relatief korte tijd, dus zal ik die dag niet als herinnering aan de gletsjer vastleggen denk ik. Of we moeten morgen een ijsbeer tegenkomen… !

Opnieuw bedankt voor de leuke reacties. Het is echt leuk om wat van jullie te horen hier. En ik hoop dat jullie ook een lekkere zomer hebben. Doe leuke en nieuwe dingen, sla veel herinneringen op! En dat kan ook heel goed als je thuis blijft hoor ;-) Niet alles hoef je ergens anders te zoeken…...