Filmpjes

A mind full of questions and a teacher in my soul... (uit: "Into The Wild")

Het doet iets met je. Een tijdje van huis zijn. Stiekem gaat het soms tegen mijn gevoel in, en verlang ik naar huis, snap ik niet helemaal waarom ik steeds weg ga. Maar toch weet ik dat ik hier kostbare herinneringen opbouw. En je leeft op herinneringen. Dat weet ik nu. En vooral nieuwe dingen sla je op die manier op. Ook is het misschien des te waardevoller om dit te doen met zo nu en dan gevoelens van heimwee. Je realiseert je dan goed wat je hebt. En je overwint jezelf. Vorige week hebben we met alle instructeurs naar Into The Wild gekeken. Een film die ik vorig jaar van m’n ouders voor m’n verjaardag kreeg. Mam zag ‘m liggen bij de Beversport, en las op de achterkant over een waar gebeurd verhaal van de 22 jarige Christopher McCandless, die zijn geregelde leventje laat voor wat het is, zijn geld verbrandt en de wilde natuur intrekt, met zijn blik op Alaska. Een zoektocht naar zichzelf en de waarheid. Dat leek wel iets voor mij te zijn. Moeders kennen je toch echt goed genoeg… Een film die ik inmiddels meer dan tien keer gezien heb. Elke keer pik ik er iets nieuws uit op. En elke keer word ik er stil van. Niet gelogen, het verhaal spookt bijna dagelijks door m’n gedachten. Ook alle instructeurs hier hadden ‘m al eens gezien, maar niemand uitgezonderd koos toch voor Into The Wild. Ik denk dat we dat gemeen hebben hier. Dat we allemaal gek zijn op avontuur, de natuur, op nieuwe ervaringen, weinig waarde hechten aan materiële zaken, luxe, geld, carrière, verzonnen aanzien. En dat we allemaal een beetje op zoek zijn…
Zoeken naar wat écht belangrijk is.

Ook voor mij zijn dit weken waarin er veel vragen oprijzen, en waarin ik zo nu en dan sommige antwoorden zelf vind. Vaak zitten die al ergens in jezelf verstopt. Maar door jezelf op de proef te stellen vind je ze. Christopher McCandless zegt in de film: “I read somewhere, how important it is in life not necessarily to be strong, but to feel strong. To measure yourself at least once…” En zo voel ik het ook. Je eigen grenzen leren kennen, ze opzoeken en ze soms voorbij gaan. Dan voel je je sterk.

Een paar dagen terug kwam Michael naar me toe. Hij gaf aan dat ik die middag kon gaan klimmen, samen met zijn dochter en haar vrienden. Niet als instructeur, maar om zelf meer vertrouwd te raken met de touwen, de hoogte en het klimmen. Later lichtte hij zijn plan toe. Hij ziet wel dat ik zo nu en dan mijn grenzen tegenkom, wat angstig ben op hoogte en met meer van dit soort onmenselijke confrontaties, haha. Ik was een beetje bang dat ik ze als stagiair wat teleurstelde in mijn eigen vaardigheden en dapperheid, maar Michael gaf aan dat hij hier totaal geen probleem van maakt. Hij zei dat hij heel graag wil dat ik hier straks weg ga met een goed gevoel. Dat ik mijn eigen grenzen heb gebroken en me meer comfortabel voel in dit soort situaties. En Joost die wel grote spierballen heeft en nergens voor terugdeinst, dat doet er niet toe. Volgens Michael moet hij veel andere dingen nog leren. Het maakte me heel blij dat Michael er zo tegenaan kijkt en dat hij mij de kans geeft om dit te doen. Geen belang voor het bedrijf, maar in het belang van mij. Daarom ben ik hier, om iets te leren. Dus komende weken ga ik lekker aan de slag op de klimrots en in het water. Vertrouwen krijgen en grenzen verleggen. Dan kan ik over vier weken met een goed gevoel naar huis! Overigens, ik ben die middag drie keer boven gekomen op de klimrots! Zelfs de moeilijkste route geklommen…

Soms hoop je te weten te komen wat je wilt. En soms krijg je hiervan een stukje te weten door te ontdekken wat je niet wilt. Ik heb voor deze plek gekozen omdat ik gek ben op Scandinavië, maar ook omdat ik eens kennis wilde maken met de iets extremere buitensport. Echter, in gedachten ben ik heel dapper, maar als het er op aankomt sta ik nog wel eens voor hete vuren, haha. Eigenlijk vind ik dat ergens ook wel leuk, om dit te overwinnen. Maar ik ben hier om opgeleid te worden tot instructeur, en ik begin me wel te realiseren dat ik me als instructeur in deze tak van buitensport niet helemaal op m’n gemak voel. Er schuilen toch best wel gevaren in de activiteiten hier, die goed in te dammen zijn, maar die fataal kunnen zijn als ze de kans krijgen. En je bent dan als instructeur toch verantwoordelijk. Zelf heb je dan absoluut de kracht en de moed nodig om in te kunnen grijpen. En zo sterk zie ik mezelf niet. Wanneer ik terugkijk op de rondreizen die ik begeleid heb bijvoorbeeld, denk ik dat ik daar meer op m’n plek was. Het organiseren, verzorgen, zelfstandig zijn en de groep meenemen voor een mountainbiketocht, kanotocht, een hike, samen een bivak bouwen. Veel avontuur, maar niet al te veel risico. Dan ben ik op m’n gemak en op m’n best, denk ik.
Goed om dat nu te ontdekken, dat geeft zeker perspectief en plannen voor de toekomst!

De foto’s hebben jullie misschien al gezien. Vorige week kreeg ik een dag vrij, en de zon scheen volop. Die kans heb ik gegrepen en heb de mountainbike gepakt. Ook Petr had zin om mee te gaan. Hier achter gaat een weg omhoog naar Hjølmo, die uiteindelijk naar de Hardangervidda leidt. Voor mij m’n eerste echte fietservaring in de bergen, realiseerde ik me. Een diesel als ik ben, had ik wat moeite met warmdraaien, maar na een tijdje trapte ik ‘m lekker omhoog. Petr is een kajakker en ging fanatiek van start, maar daar kwam hij snel van terug. Waar hij op pure kracht fietste, kwam ik op souplesse omhoog. Lekker ronddraaien en van de machtig mooie omgeving genieten. Bochtje bij bochtje klom ik die berg op. En weet je, op dat moment voelde ik puur geluk. Vrijheid, zelfvoldoening. In de verte doemt het geluid van vallend water op. Er is nog niets te zien, maar het komt dichterbij. Dan, in de bocht, valt met grof geweld een bak met water naar beneden. Het gaat z’n eigen gang.
De top hebben we niet bereikt, maar mijn eerste keer fietsen in de bergen smaakt naar meer. We hebben 750 meter geklommen en dat voelt goed. Vooral de weg terug naar beneden. De beloning. En dan verbaasde het me toch nog hoeveel bochtjes we gemaakt hadden omhoog. Maar dat is vast en zeker wat ze noemen ‘de flow’ die me omhoog gedreven heeft.

Ik heb hier nog een kleine vier weken te gaan, de helft zit er nu op. De dagen lijken steeds sneller voorbij te vliegen. Laatst had ik het nog met een Noorse klant over het fenomeen tijd. Dat naarmate je ouder wordt, de tijd sneller lijkt te gaan. Hoe komt dat toch. Diezelfde avond kwam ik hier het tijdschrift Quest tegen en dat gaf me daar prompt antwoord op. En dan komen we terug bij het vastleggen van herinneringen en het meemaken van iets nieuws. Als je net begint te leven is alles wat je ziet en doet nog nieuw, en elke herinnering die je daarmee vormt wordt opgeslagen. En als je dan terugkijkt op een periode met veel herinneringen, geeft het zo’n periode veel volume. Zo ook de eerste weken hier. Eerst de reis, veel variatie onderweg. Toen begonnen in het bedrijf, alles is nieuw. Die eerste week leek lang te duren. Nu ga ik morgen voor de zesde keer de gletsjer op, een herhaling in relatief korte tijd, dus zal ik die dag niet als herinnering aan de gletsjer vastleggen denk ik. Of we moeten morgen een ijsbeer tegenkomen… !

Opnieuw bedankt voor de leuke reacties. Het is echt leuk om wat van jullie te horen hier. En ik hoop dat jullie ook een lekkere zomer hebben. Doe leuke en nieuwe dingen, sla veel herinneringen op! En dat kan ook heel goed als je thuis blijft hoor ;-) Niet alles hoef je ergens anders te zoeken…...

Student Camp

We zijn twee weken, drie feestjes en vier nieuwe instructeurs verder. De tijd vliegt. En toch voelt het of ik hier al lange tijd rond loop. Laat ik jullie eerst voorstellen aan mijn nieuwe collega's. Lubka komt uit Slowakije en ze is hier voor administratief werk en meer van dat soort dingen die geregeld moeten worden. Ook Miso komt uit Slowakije en is white water instructeur, net als de Tsjechen. Lara komt uit de UK en doet hier vrijwilligerswerk, ze helpt met van alles. En gisteren is Marcel gearriveerd, ook uit Slowakije en ook white water instructeur. Dat moet genoeg zijn denk ik. Zeker omdat het nog even afwachten is of het seizoen goed op gang gaat komen. Op dit moment staan er weinig boekingen. Het kan maar zo zijn dat het binnenkort storm gaat lopen, maar het kan ook zijn dat de crisis meespeelt. Daarnaast wordt er voor bijna elke dag regen voorspeld, wat mensen ervan weerhoudt om te boeken. Uiteindelijk valt er hier vrijwel geen regen, dus wat mij betreft kunnen ze het weerbericht afschaffen. De bergen zijn tenslotte de baas en het verandert hier met de dag. Overigens, een beetje regen zou mensen hier toch niet moeten weerhouden van een stukje raften of een eindje klimmen? Het motto in Noorwegen luidt tenslotte: Det er ingen dårlig vær, dårlig klær eller / Slecht weer bestaat niet, slechte kleren wel.
Op het eerste feestje, met de buren, ontmoette ik een Nederlands meisje. Ze kwam mee met haar collega's van het natuurcentrum hier in de straat. Ze is hier twee jaar geleden komen wonen. In eerste instantie met haar vriend, maar die kon hier toch niet wennen. Zij is heel dapper gebleven en woont nu in Eidfjord. Leuk om te horen hoe het is om vanuit Nederland hier je leven op te bouwen. Zelf weet ik niet of ik het zou kunnen, vooral de lange donkere winters... Maar hoe er hier geleefd wordt spreekt me wel aan. Meer met de dag en alles op z'n tijd. Geen gejakker en gestress. Waarom moet alles snel gaan, vraag ik me steeds vaker af...
Na het feestje een dagje vrij. Goeie timing. Ook Jarda had een dag vrij. We zijn samen naar Voss gereden, daar was de Extreme Sports Week. Overal demonstraties en wedstrijden in paragliding, kajakken, parachutespringen, longboarding, BMX en meer extreme sporten. Een dag vol zon, veel gaafs te zien, dus die konden we in onze zak steken.
Wat meer...? Geklommen met een Deens gezin, in het natuurcentrum de film bekeken over de omgeving hier, promotiewerk gedaan, een avondje geklommen met alle instructeurs, de hike naar de waterval Vøringsfossen voorverkend en toen ging op dinsdag het studentenkamp van start. Michael heeft connecties met Curaprox (mondhygiëne) en organiseert elk jaar studentenkampen voor tandartsen in spe uit verschillende landen. Nu kwamen er 18 studenten, uit Denemarken, Finland, Griekenland en Slovenië. Op dinsdag hebben Joost en ik de hike naar de waterval met ze gemaakt. Woensdag stond er een zeekajaktocht op de planning, en wij mochten ook mee. Op donderdag zijn we met ze de gletsjer op geweest, vrijdag geklommen en op zaterdag even adrenaline pompen bij de white water jump! Tussendoor nog twee feestjes, met veel Finse punch en Sloveense rum. Beetje bij beetje zie je zo'n groep hechter worden en uiteindelijk is het jammer om elkaar gedag te moeten zeggen. Ook nu weer ontdekte ik dat het echt niet uitmaakt waar je vandaan komt. Het is zo leuk om mensen uit verschillende landen te zien. En om te zien hoe snel je contact maakt. Toch herkende ik het meest in de Denen. Stiekem heb je toch een eigen landsaard en die van Denemarken is denk ik goed te vergelijken met de Nederlandse.
Wat veel mensen kom je tegen op deze manier, voor even, en na het zwaaien zie je ze waarschijnlijk nooit meer, maar nog lang kun je al die mensen herinneren. Zo gaat dat je hele leven denk ik. Vandaag kreeg ik nog iets heel moois opgestuurd...

Vaak maak je vrienden
Heel vaak
Voor heel even
Soms maak je vrienden
Heel soms
Voor het leven

En zo mag het ook zijn denk ik. Het is mooi om je veel verschillende mensen te herinneren. En je mag heel zuinig zijn op de mensen die er heel je leven voor je zijn.

Het studentenkamp was leuk. Het deed me denken aan vorige twee jaren dat ik de rondreizen heb begeleid. Samen met een groep actief zijn in de natuur, grenzen verleggen, elkaar leren kennen. Een groepsproces is leuk en interessant. En in dit geval weer heel gezellig!

De rust die is teruggekeerd is echter ook wel lekker. De douche en keuken hoeven we niet meer te delen met 18 anderen...

Nu maar kijken wat er gaat gebeuren. Laten we hopen dat de zomerdrukte vlug van start gaat. De komende vijf weken gaan anders lang duren denk ik...
Indien geen drukte, dan kan ik goed de tijd nemen om aan m'n eigen kajak- en klimvaardigheden te werken. Of misschien wel lekker m'n mountainbike pakken! Dat zou ook geen straf zijn :-)

Verder realiseerde ik me laatst ineens dat, hoe te gek mooi Noorwegen ook is, ik me toch echt nog steeds meer thuis voel in Zweden. Het is een gevoel, ik denk niet dat het uit te leggen valt. Of misschien ook wel. Zoals ik het al eerder verwoordde; Noorwegen is mooier om te zien, Zweden is mooier om te zijn. Dat zegt eigenlijk genoeg. Ik voel me thuis in Zweden. Het voelt vriendelijker en gemoedelijker. Je gooit daar zo even je fiets tegen een rots en springt in één van de talloze meertjes, verstopt tussen de bomen en rotsen. In Noorwegen is alles veel groter, wat kouder en minder beschut. Enorm mooi, maar het voelt wat minder veilig voor mij. Maar, de combinatie van beide landen is de beste oplossing!

Volgend jaar kom ik terug! Maar dan een keertje niet om te werken. Dat weet ik nu zeker. Dit ga ik absoluut eens beleven. Het liefst met een goed oud campertje... haha

Leuk dat er zo veel mensen zijn die reageren op mijn verhalen en foto's! Dank daarvoor.
Laten jullie de pret daar niet bederven door de kleine oranje domper van gisteren? Het is goed dat ze zo ver gekomen zijn! Maar als ik zag hoe die grote kerels daar lagen te piepen en huilen op het veld, moeten we ons misschien drukker maken over de reputatie van het voetbal.

Hoe dan ook, ik hoop dat jullie nog steeds in goede stemming zijn!

Hilsener fra Norge!

Visste du at... / Wist je dat...

Visste du at... / Wist je dat...

- Een Noor op de gletsjer mij vertelde over een Noorse organisatie waarvan je gemakkelijk lid kunt worden, je krijgt dan een sleutel die toegang geeft op honderden hutten die je hier in de bergen of op de hoogvlaktes aantreft. Bij binnenkomst vind je meel voor pannenkoeken, blikjes vlees, en meer. Je kunt dit gewoon gebruiken. Er ligt wel een boekje en er wordt van je verwacht dat je hierin opschrijft wat je gebruikt hebt. Je krijgt de rekening dan later. Te gek toch? Zou zoiets in NL ook goed gaan..?

- Ik me laatst afvroeg waarom de bergen in Noorwegen zo bol zijn, en niet met scherpe toppen zoals in de Alpen. Nu snap ik dat dit komt door de ijstijd. Dat Noorwegen bedekt was met twee kilometer ijs, de gletsjers. Bijna niet voor te stellen he? En die imposante tocht die wij keer op keer maken, is maar een minuscuul overblijfsel van al dat ijs...

- De Noren een heel relaxed volkje zijn? Ze maken zich echt niet druk. Stiekem zijn ze ook een beetje lui, maar het is wel goed om te zien dat de mensen hier vrijwel zonder stress leven en zichzelf en anderen niet gek maken.

- Het hier nu echt niet donker wordt? Rond 24:00 schemert het een beetje, maar daarna wordt het al snel lichter.

- Nederland door is naar de halve finale? Ja.. dat wisten jullie denk ik wel.

Breen, canyoning og hval / Gletsjer, canyoning en walvis

We gaan een paar dagen terug, bijna een week inmiddels, naar de eerste echte dag. Gelijk met onze neus in de boter en mee de gletsjer op. Een rit van meer dan een uur naar Odda, daar start de tocht. Maar hier in Noorwegen ervaar je dat heel anders dan in NL. Het is één lange weg langs het fjord, waanzinnig mooi. Onderweg hoorde ik dat er zelfs dolfijnen en kleine walvissen te zien zijn. Later stonden acht Chinezen met een grote glimlach en met grote camera's op ons te wachten. De hike naar de voet van de gletsjer is niet niks. Het is zo'n 1,5 uur omhoog, klimmen en klauteren over de rotsen. Later meer over de gletsjer...
Zaterdag zijn we in Eidfjord gebleven. Eerst heb ik met Petr zand gehaald op de quad, om cement te maken. Daarna zijn Joost en ik mee gaan raften. In de avond zijn Michaël, Jarda, Joost en ik naar Odda gereden. Om 20:00 uur hadden we een briefing voor een volgende gletsjerexpeditie, met 22 Polen. Omdat het mooi weer was hield Michael zijn praatje, inclusief flip-over met tekeningen en demonstratie van de stijgijzers, etc., buiten op het plein in Odda, voor de tourist information. Dat zag er heel leuk uit. Alle mensen hadden alvast hun stijgijzers geprobeerd en op maat gemaakt, zodat dit de volgende dag niet meer nodig was. Na de briefing hebben we vier matrassen vanuit de auto naar binnen gesjouwd. We sliepen in de tourist information, haha, dat was een leuke ervaring. Zondagmorgen troffen we de Polen bij de parkeerplaats naar de gletsjer. Ook nog twee Nederlandse dames gingen mee. En hoe trof ik ze aan... in een VW campertje, met zo'n daktentje, maar een nieuwere versie dan zo'n campertje waarvan ik droom. Echt gaaf, ze sliepen gewoon op de parkeerplaats aan de voet van de gletsjer. Je ziet dat hier veel. Nu is die droom nog groter! Voor we gingen vreesde ik problemen, ik heb een open blaar op m'n hak en ook met blaarpleisters voelde het niet bepaald goed, maar ben het toch gaan proberen. Op een bepaald moment was ik over de pijn heen, heel gek. Michael had gezegd dat ik ook aan de voet van de gletsjer mocht wachten, dus niet het ijs op, maar eigenlijk voelde ik me goed genoeg om te gaan. Dus ik heb toch het hele circus weer mee gedaan :-] Ik merk nu al dat ik sterker word. De mensen gaan ook ijsklimmen op de gletser, dan laten we ze in een spleet zakken en klimmen ze met twee ijsbijlen en hun ijzers terug omhoog. Dit keer heb ik gevraagd of ik ze ook mocht laten zakken, en zekeren dus, en dat vond Michael oké. We draaien dan ankers in het ijs, voor de abseil, maar ook voor een zelfzekering, waar ik dus aan hing. Je hangt dan over het randje en coacht de mensen omlaag en omhoog. Tussen de foto's zie je dat Michael het doet.
Wat ik echt leuk vind is om steeds nieuwe groepen te zien. Dit waren erg aardige Polen trouwens. Er was één vrouwtje voor wie het veel te zwaar was, op de gletsjer ging het al moeizaam, en bij de rivieroversteek viel ze in het water en daarna was het helemaal klaar. Ze zat zwaar in de stress denk ik en was aan het huilen. Ze had ook last van haar knie en moest dus nog helemaal terug over de grote rotsen e.d. naar beneden. Heel veel van de groep hielpen haar en dat is leuk om te zien. Ik ben ook al die tijd bij haar gebleven, maar na een tijdje kwam Michael bij me terug, hij zei dat ik het heel goed deed, maar dat ik ze nu alleen aan mocht laten tobben. Michael en ik hebben een kleine pauze genomen op een rots in de zon en zijn ze na een tijdje weer gevolgd. Nu had ik de kans om wat met Michael te praten en hem dingen te vragen. Wat inhoudt dat de komende weken er als volgt uit zullen zien: vooral assisteren van activiteiten zoals de gletsjer, kajakken en raften... en na een tijdje zelf groepen meenemen met zeekajakken, white water jump, boogschieten en klimmen, maar voor het klimmen zijn er bijna geen klanten. Ik heb verteld dat ik nog moet werken aan mijn klimvaardigheden, en toen zei hij dat we touw e.d. mee kunnen nemen als we willen en kunnen gaan oefenen. Verder zullen we wel vaak met de auto's moeten rijden om kajaks, rafts en gasten op te halen. Ik krijg de indruk dat ze niet heel veel van ons verwachten qua eigen vaardigheden. Het gaat meer om assisteren en zelf veel leren. Vooral ook over het runnen van een buitensportbedrijf. Die Michael is echt een doorgewinterde buitensportman, maar ook zakenman. Hij had gisteren in de auto een verhaal over wat verkopen is. Hij gaf een voorbeeld van Nederlanders die graag wilden raften als familieactiviteit, maar direct om de prijs vroegen. Hij zei dat je dat antwoord moet omzeilen en ze eerst gaat overtuigen van het product, want als ze het echt graag willen, moet geld er niet toe doen. En dan moet je volgens hem niet veel praten -geen verkooppraatjes-, maar de mensen na laten denken en vooral laten ervaren. Ze iets in hun handen stoppen, iets tastbaars, waardoor ze direct geinteresseerd raken. Echt heel interessant om dit soort dingen te horen, zeker met betrekking tot de buitensport.
Op de terugweg van de gletsjer zei Michael dat hij wilde stoppen bij een tankstation en vroeg of we er problemen mee hadden dat hij een ijsje voor ons zou kopen, haha. Zijn kop ziet er wat doorleefd en een beetje angstaanjagend uit, maar hij is eigenlijk heel aardig. En als er hier iets kapot gaat bijvoorbeeld, staat niet direct heel Noorwegen op z'n kop. Ze zien in dat dingen kapot gaan, hij geeft ons het gevoel dat ze vertrouwen in ons hebben, en ik denk dat mensen dan ook voor je willen werken. Ik heb dat wel eens anders meegemaakt.

Leer hier heel veel dus en raak steeds meer vertrouwd, vooral met de gletsjertocht. Die heb ik nu drie keer gedaan. De laatste keer op de gletsjer heb ik zelf de abseil aangelegd. De schroeven in het ijs gedraaid, het touw uitgehangen en een zelfzekering gemaakt. Zijn leuke dingen. En de hike heen en terug naar de gletsjer gaat ook steeds vlotter. Je zou zeggen dat je uitgeput raakt, maar toch maakt het me steeds een beetje sterker denk ik. Wel moet ik op m'n rust letten, ik heb nu zes dagen gewerkt en in totaal zo'n 70 uur gemaakt. Dat ga ik nu toch wel voelen.
Gisteren gingen we met negen Noren de gletsjer op. Er waren twee, een man en een vrouw, die het al zwaar hadden om bij de gletsjer te komen. Ze maakten bijna elke vijf minuten een stop en hingen dan te puffen over een rotsblok. Eenmaal bij de rivieroversteek besloten ze niet mee te gaan het ijs op. Wat denk ik wel een verstandige keuze was, gezien hun conditie. Weet je wat ik leuk vind ik de buitensport, je krijgt voornamelijk groepen met volwassen mensen, en ineens zijn die dan soms zo 'klein'. Op verschillende manieren. Of ze zijn blij en uitgelaten als kleine kinderen, of je ziet de onzekerheid en angst in hun gezicht, of ze komen hun zwaktes tegen en moeten dat tonen. Soms moet ik dan, als ukkie, voor die grote volwassen mensen zorgen en ze oppeppen. Dat vind ik wel heel mooi, om mensen zo puur en doorzichtig te zien. Geniet het meest van het contact met de verschillende mensen in de groepen. Eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde, of ze nu uit China of uit Noorwegen komen.

Op de terugweg gisteren zagen Jarda en ik de walvisjes vanuit de auto!

Eergisteren heeft Michael ons op pad gestuurd voor de canyoning. Zelf had hij een koudje opgelopen en zag het niet zitten om te gaan, dus gingen we met z'n vieren, Matis, Jarda, Joost en ik. Er was ons wel uitgelegd hoe de canyoning er ongeveer uit zag, maar geen van ons was er ooit geweest. Het begon met een lang stuk lopen over flink gladde stenen en rotsen. Toen kwam er een abseil. Michael was er een jaar terug en heeft toen haken in de rots gemaakt op de plaatsen waar je moet abseilen. Maar hoe de abseil was wist geen van ons. Echter, de eerste abseil ging goed en eenmaal beneden gaf het toch weer een kick. Dus, de volgende abseil zag ik wel zitten om als eerst te doen. Maar, ik moest omlaag door een waterval en die was nogal krachtig, ook de rots hield op na een meter. Dus ik hing daar en was bang om recht in de waterval te komen hangen, zonder lucht. Even stond de angst op m'n gezicht, hoorde ik later, haha. Maar terug kon ik niet meer. Toen heb ik me toch maar laten gaan en kwam gelukkig achter de waterval te hangen. Daarna was het leuk, recht omlaag. Na de laatste abseil kregen we het touw niet meer uit een rotsspleet vandaan. We hebben verschillende pogingen gedaan, maar het water is zo verschrikkelijk koud in zo'n canyoning, zelfs met wetsuits aan, dus na een tijdje moesten we het toch opgeven. We hebben het touw door moeten snijden. Vanaf daar moesten we ergens een uitgang vinden. Geen fatsoenlijke uitgang, maar Michael noemde het de escape route. De canyoning is nog niet af, dus we moesten het doen met de escape route. Dit bleek een klim uit de canyoning te zijn, recht omhoog. Het eerste stuk was wel goed te doen, maar daarna kwam er een kleine passage met zo'n vier meter tot de rand, en achter die rand een uitzicht van zo'n 100 meter omlaag...... dus, opnieuw angst. Uiteindelijk hebben we ons gezekerd met een touw en veilig aan de overkant gekomen. We hadden werkelijk geen idee of we goed zaten. Maar we zagen elektriciteitdraden, dus dat moest een plek zijn waar mensen konden komen. En dat was een goede theorie, want het was nog even flink klimmen, en toen vonden we de weg. Het was een avontuur van zes uur in de canyoning, en ik was eigenlijk wel helemaal op. Zowel fysiek als mentaal. Het had me stiekem toch wel stress gegeven. Achteraf gezien was het ook een beetje onverantwoord dat we, totaal onwetend, de canyoning in zijn gegaan. En het probleem is, als je er eenmaal in bent, kom je er niet zomaar uit en je kunt ook niet terug. Maar, veel van geleerd en een interessante discussie met Michael achteraf.

Vandaag was een rustige dag, vrijwel geen boekingen. Er kwam een cruiseschip aan in Eidfjord, dus we zijn met de rafts en kajaks op de auto naar de haven gegaan om te flyeren. Resultaat: één gezinnetje voor het raften. Niet veel, maar heb je een eigen bedrijf, dan moet je dit toch proberen.

Nu kom ik zojuist terug van een kajak tripje met de jongens. Matis en Petr zijn goede kajakkers, doen ook wedstrijden in Tsjechie. Ze hebben een heel wild stukje rivier geprobeerd hier vlakbij. Ik zal binnenkort foto's plaatsen.

Vanavond is er hier een feestje. Alle buren zijn uitgenodigd en er staat hier zo'n rodeo stier, dus dat wordt vast leuk!

Helaas niet zo veel zon als in NL, maar ik heb het goed hier! Dit is zo'n waanzinnig stukje natuur hier. Geen straf om hier een tijdje te leven. Ook al moet ik toegeven dat ik stiekem wel een beetje moeite heb om zo'n tijd van huis te zijn, Elke keer heb ik dat, maar toch grijp ik de kans om nieuwe dingen te zien en te doen. Nu kan het!

Ha det bra i Holland og vi hører!

Velkommen til Eidfjord og FlatEarth!

Hei alle!

Na een vlekkeloze reis van drie dagen en zo'n 1700 kilometer omhoog zijn we vanavond goed aangekomen in Eidfjord. Vooral het laatste stuk was te gek... het schoot niet echt hard op en de hoogvlakte leek eindeloos, maar wat een waanzinnige plaatjes krijg je te zien! We zijn hier echt in een heel mooi stukje Noorwegen beland!

Bij aankomst vertelde een Noors briefje op de deur ons dat er geen instructeurs meer aan het werk waren, maar er stond een nummer vermeld dat we konden bellen. Voordat Michael -de eigenaar- er zelf was, troffen we Matis al aan. Een Tsjech die net terug kwam van het zeekajakken met twee, jawel, Nederlanders. Hij en nog twee andere Tsjechen werken hier als wildwater instructeurs deze zomer. Matis heeft ons alles laten zien en veel verteld. Later kwam Michael, terug van de gletsjer, en toen de mannen aan hun welverdiende maaltijd zaten, hebben we wat gepraat en heeft Michael ons nog één en ander uitgelegd. Het gaat hier op z'n gemakje, maar voor een beetje actie zijn ze niet bang, we gaan morgen gelijk mee de gletsjer op en waarschijnlijk ook mee om de canyoning -een nieuwe activiteit hier- verder op te zetten.Wel heel leuk om meteen wat te zien!

Naast de drie Tsjechen, en Joost en ik, zijn er nog geen andere instructeurs. Er komen er later nog een paar bij. Maar op dit moment heb ik een kamer voor mij alleen. Dat is wel een mazzeltje dus! Tijd om m'n spullen op orde te brengen heb ik nog niet gehad, maar dat komt vast en zeker morgen wel. Niet te moeilijk denken, inmiddels ben ik wat gewend, dus laat het maar op me af komen. Ik las net in de reacties het stukje van Ramses Shaffy -van wie o wie komt het? haha- maar zo is het, en zo probeer ik mijn kansen te pakken! Een mooi stukje trouwens..

Inmiddels is het toch wel echt tijd om te slapen. Morgen vroeg op en om 8:30 briefing. Na een lange reis en veel nieuwe indrukken zal ik prima slapen denk ik. En als ik vanuit m'n bed uit het raam kijk zie ik bergen en watervallen -momenteel helaas verstopt achter wat gemene regenwolken-, dus ik zit hier niet slecht!

Jullie zullen snel meer van me horen. Met het draadloze internet op m'n eigen kamer is dat dit keer zo gepiept!

Geniet van de zon in Nederland en... vi hører!

Nesten Norge! / Bijna Noorwegen!

Over drie weken vertrek ik naar Noorwegen! Met de auto tuf ik dan, samen met mijn klasgenootje Joost, via Denemarken en Zweden naar het plaatsje Eidfjord in de Noorse Hardanger. Ik ga daar twee maanden werken voor het buitensportbedrijf FlatEarth, dit als stage voor mijn buitensport opleiding.


www.flatearth.no

FlatEarth Adventures
Sæbøtunet 4A
N-5784 Øvre Eidfjord
Noorwegen